ОҚО тұрғыны түскен шашын екі қапқа жинап қойған

Біз осы Ырымкүл апа шашын бір қап қылып жинап қойыпты дегенді естіген едік. Осының сырын өзінен сұрағанымызда ол кісі: «Менің шашым – киелі шаш», – деп жауап берді. Сөйтіп тосын бір әңгіменің шетін шығарды.

«Біз отбасында үш қыз өскенбіз, – дейді Ырымкүл апа. – Бәріміз шаштымыз. Анамыздың өзінің шашы өте ұзын, қайратты еді. Жасы 70-ке таяп қайтыс болды, қартайса да шашы аттың қылындай қайратты, қалың болатын. Өзі 16 жасында күйеуге шыққан екен. Сол кезде енесі оны екі кебеженің үстіне шығарып барып шашын тарап беретін болыпты.

Мен соғыстың қайнап тұрған уақытында, 1942-жылы дүниеге келіппін. Әкем қыз туылса бейбітшілік болады, соғыс бітіп, елде бейбітшілік болсын деп ырымдап, атымды Ырымкүл деп қойған екен. Күйеуге шыққанша шашыма қайшы тигізген емеспін, өріп қойғанымда тобығыма түсетін. Тұрмыс­қа шыққан соң шашым қатты өсіп, шұбатылып, жер сыпырып жүретін болды. Сосын оны тобығыма дейін қысқартып, қырқып тастадым. Екіншісінде ұшынан тағы қысқартып, кекіл қидым. Осылайша үш рет қырқып, төртінші рет қырыққалы жатқанымда анам келді. Келісімен: «Әй, сен немене, шашыңды қырқайын деп жатырсың ба?!» – деп сұрады. Ойымда ештеңе жоқ, жуып болған соң қырыққалы жатқанымды айттым. Сөйтсем апам тегін келмепті. Түсінде әжем марқұм тура өңіндегідей алдына келіп: «Шұбардағы қызға барып айт, шашын қырықпасын. Қырықса, өледі!» – деп аян беріпті.

Әжем қасиеті өте күшті емші бол­ған. Сонда мен жастықпен байқамаған екенмін, шашымды бірінші қырыққанымда балам шетінеген, екінші қырыққанымда күйеуім қайтыс болған, үшінші қырыққанымда енем өлген екен. Мүмкін қырқар алдында қырықпа деп өзіме де аян беріп, оған мен түсінбедім бе, кім білсін? Өзім орыс тілі пәнінің мұғалімімін, тылсым жайттар­ға көп илана бермеуші едім, осы оқиғадан кейін сенетін болдым. Содан кейін қайтып шашыма қайшы тигізген емеспін. Түскен шашымды жинап қойғам, бір қап емес, екі қап болды осы күні».

Бұл шаштарды не істемек ойы барын сұрағанымызда Ырымкүл апа: «Өлім – хақ. Ертелі-кеш «ана жаққа» баратынымыз рас қой. Сол кезде өзіммен бірге жерлейді», – деп жауап берді. «Олай етуге бола ма екен?» – деп сұрағанымызға орай тағы бір тылсым оқиғаны баяндады.

«Осыдан біраз жыл бұрын күйеуімнің туыс әпкесі қайтыс болған еді, – деді ол кісі. – Үй арасы жақын. Шамамен бір айдан кейін таңертең ертемен үлкен ұлы Ерлан: «Апа, түсіме шешем кіріпті. Тура өңімдегідей анық, дәл алдымда тұрып: «Менің шашымды неге алып қалғансыңдар? Әкеліп бер, шифоньерде тұр», – деді. Бұл сонда не болғаны? Шешемнің түсіме бұлай кіргені несі?» – деп сұрады. Оның аян екенін айтып, екеуміз үйіне барып, айтқан жерін қарасақ, орамал­ға түйілген шиньон тұр. Шашымызды түю үшін өзіміздің түскен шаштарымызды жинап, осылай шиньон жасап қоюшы едік ол кезде.

Содан ауыл қарияларын жинап, қой сойып, құран оқытып, әлгі шашты анасының зиратына апарып қойып келгені бар. Бұл өмірде іздеу-сұраусыз нәрсе жоқ. Сол секілді шаштың да сұрауы болатынын естен шығармауымыз керек.

Күйеуге шығып, үйден ұзап кетке­німізде әжем: «Балам, шашыңды әр жерге тастамай, дуалдың арасына тығып қой, жерге түсіп, құс әкетсе басың ауырады. Отқа тастасаң, кішкен­тайынан шетінеген балаң бар болса, күйген шаштың иісі шыққанда «анам жанып кетпесін» деп отқа түсіп шығады», – деп отыратын. Осы әңгімелер тектен-тек айтылмайды деп ойлаймын».